Przemysł sizalowy w Hengchun 恆春

Półwysep Hengchun 恆春半島, na samym południu Tajwanu, to nie tylko Park Narodowy Kenting 墾丁國家公園, ale także przemysł sizalowy. Historię uprawy sizalu można poznać odwiedzając Wystawę Historii Przemysłu Sizalowego 瓊麻工業歷史展示區 w Hengchun. Nie jest to popularne miejsce wśród turystów, jednak według mnie warto się tam wybrać.

Wystawa jest właściwie parkiem, w którym porozrzucane są pojapońskie budynki, z różnymi eksponatami związanymi z przetwórstwem sizalu na Tajwanie.

Agawa sizalowa jest rośliną włóknodajną uprawianą w wielu krajach o ciepłym klimacie. Pochodzi ona najprawdopodobniej z Ameryki Środkowej. W 1901 roku roślina ta została sprowadzona z Hawajów na Tajwan przez konsula amerykańskiego Davidson'a. Rok później na Półwyspie Hengchun, rozpoczęto eksperymentalną uprawę sizalu.

Oglądając wystawy mówiące o przetwórstwie sizalu możemy mieć wrażenie, że cofnęliśmy się w czasie do XX wieku. Chociaż objaśnienia są dwujęzyczne, to jednak stare, wyblakłe zdjęcia, i zakurzone eksponaty sprawiają wrażenie jakby czas się zatrzymał i niewiele się zmieniło odkąd  założono to muzeum.

W 1919 roku oficjalnie rozpoczęto przetwórstwo sizalu.

Nie wspomniałam jeszcze co produkowano z włókna sizalowego. Otóż powstawały z niego m.in liny, sznurki, worki, maty. W latach 1919-1945 Japończycy uprawiali sizal na masową skalę, wytwarzano z niego wówczas liny holownicze do pancerników. 

Po 1945 roku, ze względu na olbrzymie zapotrzebowanie na wyroby z sizalu na całym świecie, powierzchnia uprawna sizalu w Hengchun znacznie wzrosła i wynosiła ponad 10000 hektarów (100 km2).

Od końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, włókno z sizalu zaczęło być zastępowane włóknami syntetycznymi. Zapotrzebowanie na wyroby z sizalu malało, a obszar uprawny kurczył się. W 1984 roku agawa sizalowa rosła na zaledwie 980 hektarach (mniej niż 10 km2).

Dosyć już historii przemysłu sizalowego, zabieram Was teraz na fotograficzny spacer po terenie wystawy. 

Poniższe ruiny są pozostałością po kwaterze pracowniczej. Budynek został wybudowany w 1917 roku i służył do 1944 roku. Jego ściany były wykonane ze skamieniałego koralowca, jednak jak widać pozostały jedynie części ceglane. 

Ruiny magazynu, w którym składowano tzw manila ropes:

Jeden z budynków wystawowych:

Częścią procesu produkcyjnego włókna sizalowego było jego suszenie. Odbywało się to przez rozwieszenie go na metalowych konstrukcjach na tym polu:

Na terenie przetwórni znajdował się również wybudowany przez Japończyków chram shintoistyczny, w którym czczone było bóstwo płodności i ryżu, Inari (稻荷神). Po 1944 roku chram został przekształcony w świątynkę Tudigong (土地公廟). Obecnie ze świątyni pozostała jedynie brama tori.

 

Polecam przejść się po terenie tej wystawy, ale zdecydowanie nie w porze letniej. Z uwagi na brak cienia, jest tu niesamowicie gorąco.